عسل ما آرتین

بالاخره خانوم دکتر خوشروی ما برگزیده شد. چهار شنبه اولین عکست رو دیدم. همون نقطه ی روشنی که تو دلم دیده میشد! به امید روزی که عکسای دسته جمعی بگیریم با هم عزیزم. خونوادگی، به معنای واقعی! خیلی نگرانم. گردنم ورم کرده و فقط نگران تو ام. کارم شده گریه ...

دیروز اومدیم دیدنت ماهی کوچولو! قطعاً تو هم حضور ما رو حس کردی که برامون دست تکون دادی!  هر بار که اینجا رو بخونم یادم میاد چطور دست و پا میزدی که خانوم دکتر متعجب گفت میدونی این الان اندازه دو بند انگشته و اینطور دست و پا میزنه . من هم در جواب گفتم از بس خواهرش براش انرژی میفرسته و مدام باهاش صحبت میکنه. بابایی هم کمی با گوشی فیلم گرفت که ببریم آرینایی ببینه. قشنگ حس می کردم که بی خیال از این دنیایی که انتظارت رو میکشه توی دنیای خودت غرقی و حظ میبری. ...

هیئت تمشکی تو رو هی با خواهری تو وب سایتها مرور می کنیم و دلمون غنج میره. قربون ابعاد وجودت برم کوچولوی من! ...

گفت و گو نداره که چطور از اومدنت خبردار شدم. دیگه حالا بعد از یک تجربه ی موفق، نیاز به هیچ واسطه ای برای اثبات بودنت نبود. زنگ اومدنت رو با نهیبی به وجودم نواختی و من سراپا ترس و دلهره شدم. تو موهبت سرشار از حیاتی رو که بی شک به هزار و یک دلیل موجه خداوندی به زندگیمون ارزانی شده ای رو حس کردم. این شد که تو هم به هستی ما پیوستی تا هیچوقت فراموش نکنیم که همه چیز بر مدار اراده ی محض خداوندی در گردشه.